‘’Het is als een reis . Je weet waar je begint , maar nooit waar je zult eindigen.’’ Patricia Urquiola praat snel, denkt snel en werkt snel. Zo is deze Spaanse is uitgegroeid tot een van de bekendste ontwerpers van de eenentwintigste eeuw.
Moroso, Kettal, B&B Italia, Kartell, Gandia Blasco, Andreu World, Agape, Molteni, Alessi, Viccarbe, Hansgrohe, Driade, Budri, Baccarat, De Padova, Axor, Flos en Foscarini: de merken waar Patricia Urquiola voor ontwerpt zijn bijna niet meer te tellen. Ze geeft toe een harde werker te zijn en eigenlijk meer te werken dan goed is voor een moeder van twee dochters, maar ze doet het niet alleen. Haar man Alberto Zontone is haar ‘’secretaresse’’ en in haar designstudio in Milaan, die zij in 2001 opende, heeft ze een heel team om zich heen. Doordat ze de laatste tijd ook meer aan architectonische projecten werkt is de output van het productdesign de laatste jaren iets minder geworden, maar dat valt eigenlijk nauwelijks op, want haar naam duikt nog steeds overal op.
Outdoor collectie voor B&B Italia
De naam Urquiola wordt vrijwel automatisch gekoppeld aan de beschrijving ‘’een vrouwelijke signatuur’’.Denk daarbij bijvoorbeeld aan de Husk of de Fat series voor B&B Italia. Zelf vindt ze dat grappig, omdat ze zichzelf totaal niet als een ‘’girly meisje’’ ziet. Niet in haar kleding en niet in haar doen. Ze praat snel en veel, weet duidelijk wat ze wil en ze kan zo direct zijn dat het soms mensen schokt. Volgens haar zijn dat vooral mannelijke eigenschappen.
Na de middelbare school ging ze naar Madrid om architectuur te studeren. Dat leek haar de meest logische keuze, haar aanleg voor wiskunde combineren met haar behoefte om te creëren. Op dat moment had ze geen idee dat designer ook een vak was. Toen ze begon met haar studie waren haar leraren in de greep van het postmodernisme . Dat was niet haar wereld, gelukkig opende de Portugese architect Álvaro Siza haar ogen. Hij toonde hoe je gebouwen ontwerpt die passen in hun natuurlijke setting. Daarnaast was er Paris, Texas van Duitse filmregisseur Wim Wenders uit 1984, deze film heeft haar kijk op dingen ondersteboven gegooid.
Aan de technische universiteit Politecnico in Milaan ontmoette ze een ander persoon die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan haar carrière. Achille Castiglioni, van hem leerde ze een project persoonlijk en intuïtief te benaderen. En vooral hoe je plezier kunt putten uit je werk. Castiglioni en Magistretti hielpen haar lege rugzak te vullen. Niet met verstandige theorieën, maar met speelsheid en intuïtie. Elk nieuw project is als een reis. Je weet waar je begint, maar nooit waar je terecht komt.
In 2012 nam ze deel aan de tentoonstelling “O’clock” in het Triennale Design Museum in Milaan. Ongeveer 70 klokken, installaties, video’s en uurwerken probeerden vragen als “Wat is tijd?”, “Kun je tijd meten?” en “Hoe ervaar je tijd? ” te beantwoorden. ‘’Als je je gaat verdiepen in een filosofisch thema als dit, zie je hoe complex het onderwerp is. Deze tentoonstelling opende ook echt mijn ogen. Tijd is het enige dat er altijd is, in overvloed, maar we hebben nooit genoeg.’’